Als men voor hopeloos geklungel excuses zoekt, komt men vaak op onzinnige gedachten. Dat lijkt de laatste maanden zo’n beetje het geval te zijn bij regeringstoppers die door de volledig uit de hand gelopen situatie, uitspraken doen die kant noch wal raken. Zo opperde vicepresident Brunswijk twee dagen vóór het grote volksprotest van 17 februari dat de actievoerders oplossingen moesten aandragen.
‘Superminister’ Ramdin deed er ruim twee maanden later een schepje bovenop door te stellen dat de Vereniging van Economisten in Suriname alsmaar kritiek zit te spuien, maar geen opties voor verbetering aangeeft en noch minder bereid is om mee te doen.
De uitspraken van beide regeringstoppers doen denken aan twee medische specialisten die na drie jaar kwakzalven verontwaardigd vaststellen dat hun patiënten zelf met genezende behandelingen moeten komen. Als burgers moeten we namelijk al drie jaar met lede ogen toezien hoe we onderdeel zijn geworden van een groot sociaal en totaal mislukt experiment waarbij Chan & Co alle goede adviezen Oost-Indisch doof terzijde leggen.
Bizar is, dat men nu van onze burgers, van wie wordt beweerd dat meer dan de helft het niveau heeft van de vierde klas lagere school, vraagt om met oplossingen te komen, terwijl men zelf de beschikking heeft over vijftigduizend ambtenaren, talloze beleidsadviseurs en honderden geregelde ‘hooggekwalificeerde’ vertrouwelingen uit de friends and family. Het wekt bevreemding dat van gewone burgers nu verwacht wordt dat ze bijvoorbeeld meedenken over ontspoorde valutakoersen, terwijl talloze peperdure deskundigen uit Europa zijn binnengehaald en tientallen royaal betaalde economen rondlopen op de Centrale Bank.
Maar om onze beleidsmakers toch in ‘Doewet style’ een ‘middelvinger’advies te geven: help jezelf. Niemand is verplicht om president, vp of minister te zijn. Ef’ yu no man klar’ a job, geef je mandaat terug.
Nu populair
