Met nog zo’n negen maanden te gaan tot de grote verkiezingsdatum, lijkt het politiek jachtseizoen officieel geopend. Het grote omkoopspel van politiek stuivertje wisselen kan beginnen. Voor fortuinlijke overlopers lonken felbegeerde topfuncties bij lanti en financiële regelarij voor het leven.
Tekst Julian Neijhorst
Werden politieke deserteurs in eerdere tijden nog als paria’s beschouwd, nu worden ze met open armen ontvangen als superhelden uit een Marvel-film. Wie eerder zijn neus optrok voor een bepaalde politieke kleur, mag een veelbelovende carrière beginnen bij diezelfde partij waarover diegene zelf eerder de beerput opentrok. Daarbij hebben dergelijke dyompofutu-players die het oude nest zo hoognodig moeten verlaten meer de schijn tegen zich dat zij hun eigenbelang veiligstellen. Dat was nog anders in bijvoorbeeld de periode rond de Onafhankelijkheid. In die dagen werden door het Statenlid George Hindori gewichtige motieven – het voorkómen van een burgeroorlog – aangedragen waarom de koers van de partij moest worden verlaten.
Hoewel men binnen de doorsnee politieke partij niets zo switi lijkt te vinden als tjasnetten in andermans vijver, zien veel overlopers over het hoofd dat men wel van het verraad houdt, maar niet van de verrader. Die zou men spreekwoordelijk het liefst aan de hoogste boom willen ophangen. Parlementaire overlopers hing overigens lange tijd de Terugroepwet boven het hoofd. Dat afschrikmiddel is een papieren tijger gebleken. Toch is er nog een antidotum voor politieke avonturiers die in hun leven meer van kleur hebben verwisseld dan een agama. Het kaalplukcontract van Somo, dat moet voorkómen dat er geen overloop-konfriyari wordt gehouden met de stemmen van de partij. Het kan verkeren. Want was het niet Somo die in de jaren zeventig er met de zetel van de NPS vandoor ging? De bedrieger bedrogen.
Nu populair
