Het gaat inmiddels wel erg hard met de economische neergang van Suriname. Onze nationale munt is al maanden onder zware druk en is in een vrije val beland. Maar terwijl de winkelprijzen een enorme vlucht nemen, wordt er vanuit ’s lands top bitter weinig daadkracht en empathie getoond aan de noodlijdende bevolking die het hoofd nauwelijks boven water weet te houden.
President Santokhi mag dan weliswaar steeds beloven dat ‘a o seti en’ en dat het einde van ons lijden nabij is, duidelijk is dat nog maar weinigen geloven in alweer het zoveelste luchtkasteel van ‘Sheriff’. Zo is er tot nu toe niet veel terechtgekomen van zijn verhaal over het binnenbrengen van fresh capital en is het erg onduidelijk wat zijn vele presidentiële trips concreet opleveren. De handen schudden van koningen, presidenten en premiers levert weliswaar fraai pr-materiaal op, maar door het uitblijven van huiswerk aan Surinaamse zijde hebben die ontmoetingen tot nu toe meer het karakter van vriendschapsuitwisselingen.
Intussen kost al deze fisti prodo van mooi doen naar de buitenwereld de Staat bakken aan schaarse deviezen die eveneens worden opgesoupeerd aan onnodige snoepreisjes, ambassades en dubieuze buitenlandse consultants. En alsof dat niet genoeg is, drijft er zo’n beetje elke maand een corruptieschandaal boven water, waarbij verdwenen miljoenen van de Staat vervolgens in een spreekwoordelijke doofpot worden gestopt.
Wat de publieke verontwaardiging überhaupt alleen maar groter maakt, is, dat Chan & Co meer tijd hebben voor fisti prodo dan voor goed landsbestuur en een resolute aanpak van corruptie. Er zal vlak voor de verkiezingen van 25 mei 2025 ongetwijfeld wel aandacht zijn voor vooruitgeschoven heikele kwesties, maar dan is het aan de kiezer om te zeggen: Yu prodo moi, ma yu prodo lati.
Nu populair
