Het lijkt wel alsof vroeger zo’n beetje alles leuker en beter was. Zelfs de televisie. Dat is best vreemd, want de technologie is toch met reuzenstappen vooruitgegaan. Hoewel vroeger de mogelijkheid niet bestond om te zappen, zat heel Suriname elke avond aan ‘s lands enige tv-zender gekluisterd. Die bood educatie en amusement van de hoogste orde.
We groeiden op met Telepoppie, Tante Jaqueline, Three’s Company en Good Times. Dergelijke tv-programma’s waren op de een of andere manier kwalitatief beter dan het huidige aanbod. Daarom worden die programma’s nu nog steeds met veel nostalgie uit de oude doos tevoorschijn gehaald. Althans, de series van buitenlandse makelij. Van Surinaamse tv-producties volgen geen herhalingen. Want met de militaire dictatuur in de jaren tachtig en de brand op het STVS-complex in 1993, is het leeuwendeel van ons nationaal tvbeelderfgoed voorgoed verloren gegaan.
Reflectie op deze donkere periode blijft van belang, maar van betekenis is ook dat ‘vandaag’ niet moet worden verspild aan wat er gisteren is gebeurd. Toch zou de bekende Surinamer die zich de politieke archieven van de STVS toe-eigende in de periode rond 1987, tenminste een klein gebaar van wiedergutmachung naar land en volk kunnen doen en al het beeld- en geluidsmateriaal uit het gevoelige tijdsvak ongeschonden terugbezorgen op het adres van STVS aan de Letitia Vriesdelaan. Informatie achterhouden is simpelweg censuur, en dergelijke Telepoppies hebben we in de afgelopen jaren genoeg gehad.
Een verkapte vorm van censuur is ook het inperken van vrijheden van protestgroepen. En drogredenen gebruiken om de leiders van deze groepen te arresteren, al helemaal. Op zulke herhalingen uit de oude doos zitten we niet te wachten.
Nu populair
