Ligt het aan Carifesta? Aan de 10 koeien van Scrappy W? Of ligt het er misschien aan dat iedereen moet hosselen om te overleven? Wellicht is het zinvol te onderzoeken wát de reden is dat de alarmerende berichten over het milieu, die toch met enige regelmaat in de media verschijnen, zelden een zinnige reactie oproepen.
Nog niet zolang geleden kwam er weer een bericht naar buiten over de kwikuitstoot in Suriname. In Paramaribo lag de hoeveelheid kwikdamp wel zeven keer boven de norm van de WHO. Parbode besteedde er een artikel aan, maar verder hoorde je al gauw vrijwel niemand meer. Vandaag bericht de Ware Tijd dat zwangere vrouwen in Suriname geen pimba doti (klei) meer moeten eten tegen misselijkheid tijdens de zwangerschap. Hoewel dit wereldwijd een gebruik is, waarschuwt het Bureau voor Openbare Gezondheidszorg (BOG) dat via de klei schadelijke stoffen in onder meer de moedermelk terechtkomen. Dat komt vanwege het ‘explosief toegenomen’ gebruik van chemicaliën, die niet altijd afgebroken worden.
Een wereldwijde trend natuurlijk, maar dan lezen we: ‘Uit het voorlopig onderzoek is gebleken dat Suriname in vergelijking met de regio op sommige punten na meer schadelijke stoffen heeft die verspreid zijn in het milieu’. En dat is treurig. In vergelijking met de regio hebben we de meeste ‘ongerepte’ natuur. We zijn een van de dunst bevolkte landen ter wereld, en in de regio staan we zelfs helemaal bovenaan. Toch zijn we het meest vervuild, maar het is geen hot topic in de DNA. Er zijn geen discussieprogramma’s over op televisie, geen posts op Facebook, geen demonstraties op het Onafhankelijkheidsplein. Het lijkt voor iedereen ver van zijn of haar bed. Dat is het echter niet. We wonen er midden in en dit gaat onszelf aan, onze geliefden, onze kinderen, onze dieren en onze natuur. Do we really love SU?
Nu populair
