The White Experience
Stagiairejagers vermomd als touroperators
Een drankje, een zwoele salsadans en een strelend complimentje. De Surinaamse touroperators weten precies hoe ze de stagiaires voor hun trips kunnen innen. “Ik verleid ze met mijn bakabana’s, die kan niemand weerstaan.”
De opzwepende salsamuziek galmt luid door de club. Bezwete lichamen proberen al dansend het ritme bij te houden. Hij komt bij haar groepje vriendinnen staan, maar al snel pakt hij haar hand, trekt haar naar zich toe en pakt haar vast bij de heupen. Ze dansen intiem en na een tijdje vraagt hij of ze zijn nummer wil, want hij zou haar graag nog eens willen ontmoeten. Vervolgens fluistert hij in haar oor: “Ik organiseer ook trips naar het binnenland. Daar zal ik je mijn bakabana’s laten proeven, die kan niemand weerstaan.” Zijn naam is Roy, maar hij wordt liever Roy Bana genoemd. Volgens eigen zeggen omdat zijn gebakken bananen zo lekker zijn, maar zij weet wel beter. Samen met zijn neef organiseert hij trips naar het binnenland. “Ik ga meestal op pad met een groep stagiaires, zij zoeken iets wat wij ze kunnen bieden: een groot feest.” Steeds meer stagiaires brengen een bezoek aan Suriname, het afgelopen jaar waren het er meer dan tweeduizend. Voor de één zijn ze een last, omdat ze stageplaatsen van de Surinaamse studenten inpikken en met hun gefeest weinig moeite doen om te integreren. Anderen prijzen zich gelukkig, omdat ze door hun kennis en gevulde portemonnee bijdragen aan de economie en het toerisme. Het merendeel van de studenten beweegt zich binnen dezelfde cirkels. Ze volgen salsales bij Margaritas, brengen de nacht door in de Havana Lounge of Club Touché en nemen zo nu en dan een duik in ‘spermabad’ Zin. Velen willen tijdens hun stageperiode ook een aantal trips naar het binnenland maken en daar hebben ze een touroperator voor nodig. Als het kan graag ook een beetje een gezellige, die ze een onvergetelijke ervaring bezorgt.
Op jacht
De Surinaamse mannen bieden zichzelf maar al te graag aan als gids. Ze maken contact met de studenten tijdens het uitgaan, waarna hun naam via mond-tot-mondreclame verder verspreid wordt. “Ik dans met ze in de clubs of bied ze een drankje aan bij het zwembad. Als ik merk dat ze interesse hebben, vraag ik of ze nog naar het binnenland willen en vertel ik ze dat ik hele gezellige trips organiseer. En dat hun vriendinnen natuurlijk ook van harte uitgenodigd zijn”, doet Roy Bana uit de doeken. Samen met zijn neef Olly organiseert hij excursies. “Ik maak bijna ieder weekend met een groep stagiaires een trip naar het binnenland. Veel geld verdien ik er niet mee, maar ik vind het leuk om te doen”, vertelt Olly. Hij werkt in de houtsector en is daarnaast zelfstandig touroperator, wat hem veel vrijheid geeft. “Ik hou van de natuur en van een goed feestje. Mijn gasten zijn dan ook verzekerd van een tour met veel leuke muziek en alcohol. Ik bied ze Havana Lounge in de jungle en laat ze dingen ervaren die ze thuis niet zo snel zullen meemaken, zo ga ik bijvoorbeeld met ze op jacht. Ik laat ze het echte Suriname ervaren. Als gasten geen zon of kikkers willen zien en airco in hun slaapkamer willen, moeten ze maar met de grote touroperators meegaan.”
Ongeregistreerd
De Surinaamse touroperators zijn grofweg in te delen in twee categorieën: de geregistreerde organisaties en de mannen van de straat: de freelance touroperators. Om trips te organiseren, is geen vergunning nodig, waardoor praktisch iedereen met een auto, boot of de nodige connecties zich touroperator kan noemen. Registratie bij de Kamer van Koophandel en Fabrieken (KKF) is wel vereist, maar dat wordt lang niet door iedereen gedaan. Olly lacht: “Ik heb geen vergunning en in die acht jaar dat ik bezig ben, heb ik die ook nooit gehad. Bijna alle freelance touroperators die ik ken, organiseren trips zonder een licentie.” Sensi is al twaalf jaar erkend touroperator en werkt bij zo’n geregistreerde reisorganisatie. “Tot twee jaar geleden waren we erg populair onder de stagiaires, maar tegenwoordig gaan ze vaker mee met die jongens die ze op straat tegenkomen. Entertainers noem ik ze, geen touroperators, want ze weten vaak niet echt waar ze mee bezig zijn. Ze bieden de stagiaires goedkopere trips aan, maar de kwaliteit is ook duidelijk minder.” Sensi komt ze geregeld tegen, de stagiairejagers vermomd als touroperators. “Ik was twintig jaar toen ik begon. Ook ik was jong en altijd te vinden in clubs als Havana, Touché en Zsa Zsa Zsu. Als ik daar nu nog eens kom, staan diezelfde jongens daar nog steeds de vrouwen te verleiden en proberen ze de dames mee op hun trips te krijgen. Het herhaalt zich steeds, al jaren achter elkaar.”
Koppelaar
“Ik ben een soort koppelaar, een schakel tussen stagiaire en operator.” Joran is salsadocent en heeft veel contact met de stagiaires. “Regelmatig word ik benaderd door freelancers om wat meiden voor hun tours te regelen. Salsadansen is iets intiems, ik kom al snel in de comfort zone van die meiden. Ik weet precies wat ze willen horen en hoe ik ze kan overtuigen om op trip te gaan. In ruil daarvoor beloven de freelancers me wat commissie, maar dat geld krijg ik lang niet altijd.” Door zijn intensieve contact met de studenten is hij op den duur zelf ook trips gaan organiseren, maar hij noemt zichzelf geen touroperator. “Ik zie het meer als een vriendendienst, want winst hoef ik er niet mee te maken. Ik geniet gewoon van de vrouwen, ik weet wat ze leuk vinden aan de Surinaamse mannen. Als ik van een aantal takken in een mum van tijd een hutje bouw, smelten ze.” Als tourguide trekt Sensi geregeld het binnenland in met wat oudere toeristen en in mindere mate met groepen stagiaires. Volgens de gids zit er een groot verschil tussen die twee groepen. “Een stagiaire zei me laatst ‘Wij zijn niet geïnteresseerd in oude dingen’ en dat is precies het verschil. Stagiaires boeit het weinig wat ik ze vertel. Ze willen een leuke sfeer, met leuke mensen. Ze willen feesten. Als ik met stagiaires op pad ga, ben ik minder formeel, losser, het voelt minder als werk. Ik heb wel een aantal Nederlandse meisjes ontmoet op trips, waar ik uiteindelijk een relatie mee heb gehad. Het is een branche waar je mensen ontmoet en mensen je leuk vinden om wat je doet. Ik ben geen rokkenjager hoor, maar als iets naar mij toekomt, ga ik het niet tegenhouden. Ik hou van vrouwen”, lacht hij ondeugend.
Paddenstoelen
Het begrip freelance touroperator is nogal lastig te definiëren. Stichting Toerisme Suriname (STS) kan dan ook niet inschatten hoeveel er zijn in Suriname. Volgens Joran zijn het er ongeveer vijftien, hoewel Olly en Roy Bana zeggen dat het er tussen de 25 en veertig zijn. “Ze schieten als paddenstoelen uit de grond, maar verdwijnen meestal weer net zo snel. Vaak hebben ze niet genoeg kennis en ervaring, of kunnen ze geen mensen aan zich binden omdat ze gewoon niet gezellig zijn. Kijk, bij ons ben je ten minste verzekerd van een groot feest”, vertelt Olly. Ook Sensi ziet de wildgroei van touroperators. “Ik denk dat er ongeveer tien erkende gidsen in Suriname zijn, maar wel honderd jongens die rondlopen en tours aanbieden. Er is een groot verschil tussen die twee, veel van die jongens doen maar wat. Ze zuigen verhalen uit hun duim. Zo was ik laatst in Jaw Jaw en kwam daar zo’n freelancer tegen. Hij vertelde de studenten doodserieus dat men daar aan de rivier woont, omdat er in het binnenland wilde dieren zitten. En die studenten maar braaf knikken. Ook op Brownsberg vertelde zo’n gast me: ‘Ach, ik vertel ze maar wat. Ze vergeten het toch weer.’” Olly zegt zijn stagiaires wel serieus te nemen. Hij maakt juist slim gebruik van zijn connecties en kennis van het Surinaamse binnenland. Met de charmes van zijn neef Roy vindt hij stagiaires voor de trips. “Hij is een man van woorden en ik van daden. Hij regelt de vrouwen door ze te overtuigen hoe leuk onze trips zijn, vervolgens laat ik die belofte uitkomen. Zo kook ik lekker uitgebreid voor ze, want blanke meisjes houden van mannen die koken. Verder heb ik nog een voordeel, ik hoef niet zoveel te doen om de meiden voor me te winnen, dat gebeurt vanzelf al. Natuurlijke charmes, denk ik. Ja, ik merk wel dat een aantal van hen echt voor de ‘Black Experience’ naar Suriname komt. En er is ook sprake van een wisselwerking, de ‘White Experience’”, voegt hij met een ondeugende glimlach toe.
Dubbel XXL
“Het is een wederzijds iets hoor”, vertelt Sensi. “Ik heb veel geleerd over Nederlandse vrouwen in mijn tijd als touroperator. Aan het begin vertellen ze me altijd: ‘Ik ben niet zo, ik ga niet met donkere mannen’, terwijl ze op het eind met de meest foute man in bed liggen.” Hij lacht. “Ik heb ontdekt dat Nederlandse dames heel anders zijn dan de Surinaamse. Zij zoeken zelf toenadering, je moet ze niet te dicht op de huid zitten. Niet te veel bellen, maar het van hun kant laten komen. Anders hoeven ze je niet.” “Er zijn zeker vrouwen die voor de ‘Black Experience’ naar Suriname komen. Alles is nieuw en anders voor die dames. Ze vallen voor de charmes van de Surinaamse mannen en touroperators spelen daar op in”, vertelt Joran en begint te lachen. “Een vriendin van me kwam laatst naar Suriname en ik zag in haar toilettas een hele berg condooms, maat dubbel XXL. Had ze van vriendinnen gekregen, vertelde ze me. ‘Maar jij neemt ze toch mee!’, zei ik, waarna ze moest lachen. Ze vertelde me dat een aantal van die meiden in Nederland al info uitwisselen. Over wie de leuke tripjes regelt en welke touroperators het lekkerst zijn.”
Risico
Het op pad gaan met een ongeregistreerde touroperator kan ook keerzijden hebben. “Ik vind dat die meiden een groot risico nemen door met zo’n onbekende de jungle in te gaan”, zegt Joran. “Het loopt meestal goed af hoor, maar ik ken ook wel wat verhalen waarbij het een en ander is misgegaan tijdens een trip. Zo ging er een aantal stagiaires met hun familie naar de Blanche Marie-watervallen. Tijdens een boottocht kwamen ze erachter dat hun camera’s verdwenen waren. Iedereen was op dat moment in de boot en hun ouders stonden erop dat het stilgelegd zou worden, om te onderzoeken waar die camera’s waren. Tassen werden doorzocht en het bleek dat de touroperator alle camera’s in zijn tas had gestopt.” Ook verhalen over te dure trips en valse beloften doen de ronde onder de stagiaires. Volgens Sensi worden de studenten geregeld financieel opgelicht. “Ik kan zo een aantal gevallen opnoemen waarbij geld van die stagiaires werd gestolen. Zo was er een jongen die een aantal dagen voor de trip het geld ophaalde bij die dames en zich daarna nooit meer liet zien. Een andere groep vertelde mij dat ze nog honderd euro moeten krijgen van een touroperator. Inmiddels zitten zij al weer maanden in Nederland en kunnen ze natuurlijk fluiten naar die honderd euro.”
‘Wild Wild West’
Als we de cijfers van STS mogen geloven, zou er met het beroep van touroperator een goede boterham te verdienen moeten zijn. Volgens de stichting maakt de hele toeristische sector namelijk een groei door. In 2006 kwamen er jaarlijks nog zo’n 154 duizend toeristen binnen, in 2011 is dat aantal met 43 procent gestegen naar 220 duizend. “Er komen meer toeristen het land in, maar de grote touroperators komen bij ons klagen omdat ze er niets van merken”, zegt Gerrold Viscom van STS. “Vooral jonge toeristen, stagiaires en backpackers gaan voor goedkoop en dus voor een freelancer. Er komen steeds meer van deze zelfstandigen bij, maar de meesten bieden geen zekerheid aan de reizigers als er in het binnenland iets gebeurt. Je hebt er geen grip meer op, er ontstaat een soort ‘wild wild west’-situatie”. Volgens Joran is de concurrentie tussen touroperators groot. “Ze pakken het echt niet slim aan, want ze doen allemaal hetzelfde. Ze proberen meisjes voor zich te winnen en worden te veel geleid door hun emoties en persoonlijk belang. Ze onderscheiden zich niet van elkaar, want ze bieden allemaal dezelfde trips aan. Het enige wat ze doen, is elkaar zwartmaken.” Sensi geeft toe veel te merken van de onderlinge strijd. “Studenten zijn een belangrijke bron van inkomsten. Ze zijn met velen en krijgen vaak ook bezoek van familie en vrienden. We verliezen ze de laatste jaren aan die jongens van de straat, met speciale studentenacties proberen we ze terug te krijgen.” Voor Olly en Roy maakt het allemaal niet zoveel uit. “Iedereen stapt juist over naar onze tours, want wij organiseren gewoon de leukste. Het is echt waar, die bakabana’s zijn niet te evenaren.”
Nu populair
