Hij is een crimineel van het ergste soort. Maar toch mag hij, bij de gratie van president Ronald Venetiaan en zijn coalitievrienden, als assembleelid van de hoogste politieke toren blazen, medeparlementariërs aftuigen en als dictator van voetballandskampioen Inter Moengotapoe tegenstanders nagenoeg ongestraft op de bek slaan. Voor Ronnie Brunswijk, wetsovertreder en recidivist, buiten en binnen de lijnen, gelden geen wetten. Dus rijst de vraag: wie stopt de schijnbaar onaantastbare Brunsie? Hoe is het toch in hemelsnaam mogelijk dat iemand die zich, op alle fronten, zo heeft misdragen binnen de samenleving, en op alle mogelijke manieren uiteenlopende wetten heeft overschreden, als parlementariër nog wat te vertellen heeft in dit land? Want hoe je het ook wendt of keert: Brunswijk heeft mensenrechten geschonden, bankovervallen gepleegd, rivalen neergeschoten (met de bedoeling te doden), bedreigd of gechanteerd en maakt zich onophoudelijk schuldig aan geweldsdelicten. Zowel binnen de muren van de Nationale Assemblee als binnen de lijnen van het voetbalveld.
In iedere normaal functionerende democratie en rechtsstaat, met een beetje gevoel voor normen en waarden, zouden figuren als Brunswijk allang achter slot en grendel zijn gezet en op bevel van de rechter verplicht worden een psychiatrische behandeling te ondergaan. Maar Suriname is geen normaal functionerende democratie en rechtsstaat, laat staan dat er normen en waarden worden nageleefd.
En zo kon het in 2005 gebeuren dat president Ronald Venetiaan, na de voor het Nieuw Front zo desastreus verlopen verkiezingen, gretig inging op de handreiking van de A Combinatie van (onder meer) Brunswijk om toch een miezerige meerderheid in het parlement bij elkaar te vegen. Wat Venetiaan destijds bewogen heeft, is een grote vraag. Terwijl staatsvijand nr. 1, Desi Bouterse, met de grootste partij van het land, de Nationale Democratische Partij (NDP) angstvallig van de gesprekstafel werd gehouden, werd de meermalen veroordeelde Brunswijk wel uitgenodigd, wat uiteindelijk tot de 
totstandkoming van het wankele Nieuw Front Plus leidde.
Ook als politicus blijkt Brunswijk uiterst onbetrouwbaar. Iedereen in Moengo en verre omstreken weet dat de zogeheten voorman van ABOP zijn verzet tegen de zeer omstreden Patamaccadeal als sneeuw voor de zon liet verdwijnen, nadat hij met dank aan hogerhand een lucratieve concessie van 15.000 hectare (zo zeggen dezelfde bronnen in Moengo) had ontvangen. “Brunswijk komt voor onze belangen op tot hij er zelf beter van wordt”, is een standaardreactie van Moengonezen als hen wordt gevraagd naar hun mening over de voormalige Robin Hood.
Meer recentelijk: Brunswijk zag aanvankelijk niet in waarom Bronto Somohardjo de aangevraagde concessie voor een kansloos toeristisch project op Matapica moest krijgen. En dreigde daarover vragen te stellen in de Nationale Assemblee. Met Assembleevoorzitter Paul Somohardjo, vader van de aanvrager, gooide hij het uiteindelijk op een akkoordje: Brunswijk zou zwijgen als hij aan de Marowijnerivier de domeingronden die eerder aan het Katholiek Bisdom waren toegewezen, zou krijgen. Aldus geschiedde, niet in de laatste plaats omdat minister Jong Tjien Fa van ROGB, partijgenoot en vertrouweling van Somohardjo, een vrijbrief heeft ten aanzien van de uitgifte van grond. Aan zulk gekonkel maken vele politici zich schuldig, dus dat is geen nieuws.
Maar dat Brunswijk als een soort ongeleid projectiel de samenleving doorlopend in gevaar brengt, is onacceptabel. Zijn geweldsuitbarstingen zijn niet van vandaag of gisteren. Als leider van het Junglecommando heeft hij op alle mogelijke manieren mensenrechten geschonden. De precieze feiten weet niemand, want die zijn nooit onderzocht. Gepleegde bankovervallen in de tachtiger jaren leverden hem slechts een bijna symbolische boete op, en toen hij in 1993 een man na een wilde achtervolging in de rug schoot, kwam hij er met een celstraf van slechts enkele maanden vanaf.
Op het voetbalveld zijn de misdragingen van Brunswijk ontelbaar, met het recente incident rond de wedstrijd tegen WBC als voorlopig dieptepunt. Het heeft hem (weer) een voorlopige schorsing opgeleverd, maar keiharde maatregelen blijven vooralsnog uit. Zoals ook de politiek de hand over het hart streek na de schandalige kloppartij in de Nationale Assemblee. Dit gaat het verstand van iedere burger te boven. En dus gaan we lijdzaam wachten op de volgende geweldsexplosie.
Nu populair
