B: ‘We worden oud!’
A: ‘Dat is een feit. En jij zeker, je wordt dit jaar zeventig! Daar doe je niks aan. Maar hoe kom je daar zo opeens bij?’
B: ‘Nou, het is alweer 35 jaar geleden dat ik de revolutie in gang heb gezet.’
A: ‘De meeste mensen noemen dat nog steeds gewoon een staatsgreep. Maar inderdaad, het is alweer 35 jaar geleden.’
B: ‘Het was wel een staatsgreep, zo dom ben ik nou ook weer niet. Maar als je zelf gewoon consequent blijft roepen dat het een revolutie is, gaan mensen dat nog geloven ook.’
A: ‘Jij zegt het…’
B: ‘Het was een geweldige tijd. Opeens was ik de baas van een prachtland, zelfs het dichtst beboste land ter wereld.’
A: ‘Dat ben je nu toch ook?’
B: ‘Ja, maar dit is anders. Toen luisterde iedereen naar mij en was het leven zo simpel. Nu loopt iedereen te klagen en modder naar me te gooien, alsof ik niets goed doe.’
A: ‘Tja, toen was je dictator, nu ben je president…’
B: ‘Nou en? Ik was toen Baas en nu ben ik het weer.’
A: ‘Met dit verschil dat iedereen toen bang voor je was omdat je met wapens regeerde, nu ben je democratisch gekozen en heb je de wet te respecteren. En vooral het parlement dat jouw volk vertegenwoordigt. Maar aangezien die parlementariërs datzelfde volk minachten en hun werk niet doen, krijg jij het op je brood. Vergeet niet dat je ook nog eens heel wat adviseurs om je heen hebt die je verkeerd adviseren. Die verergeren de zaak alleen maar.’
B: ‘Ah, zit dat zo!’
A: ‘Zo zit het ja…’
B: ‘Wat adviseer je mij te doen dan?’
A: ‘Lastige vraag, je zult het gewoon met die parlementaire lamzakken en zakkenvullende adviseurs moeten doen.’
B: ‘Ai boi, ik verlang terug naar de jaren tachtig. Ik heb soms eigenlijk best wel weer eens zin in een coup.’
A: ‘En dan? Stuur je jezelf naar huis?’
B: ‘Ik stuur mezelf gewoon een sms-je en word dan weer ‘Bevel’. Daarmee dwing je meer respect af dan als alleen maar een gewone president.’
A: ‘En dan ga je gewoon weer dictatortje spelen, zonder volksvertegenwoordigers en zonder adviseurs…’
B: ‘Ik neem wel adviseurs, maar die laat ik opsluiten als ze te veel praatjes krijgen. Of erger, net zoals toen. Wil jij hoofdadviseur worden?’
A: ‘Uuuhhhh, nee dank je. Ik vind het wel een briljant idee van je om jezelf aan de kant te zetten middels een sms-je. Daarmee haal je vast de geschiedenisboeken. Net zoals toen met die telefooncoup.’
B: ‘Het zou leuk zijn, toch?’
A: ‘Ja ja, maar zoals wel vaker gezegd: voorlopig hoef je niet te coupen.’
B: ‘Omdat ik geen serieuze tegenstanders heb bij de komende verkiezingen?’
A: ‘Zuiver!’
B: ‘Het is constant lachen, gieren en brullen geblazen hoe de oppositie mij in een zetel op de rode loper naar de verkiezingsoverwinning draagt. Wat een ongeorganiseerde bende! Alleen maar zeuren wat we in hun ogen niet goed doen. Ze hebben vaak wel gelijk, maar ze komen met geen enkele visie over hoe zij het denken beter te gaan doen.’
A: ‘Indeed. Het maakt dus niet uit wat je de laatste maanden nog realiseert of op verkiezingspodia zegt, je hebt de zege in je zak.’
B: ‘Wel saai toch? Een coup is spannender…’
A: ‘Dat kan altijd nog. Voorlopig krijg je er op een nette manier vijf jaar bij, scheelt een hoop internationaal gezeik.’
B: ‘Je hebt gelijk. Ondertussen kan ik mij mooi concentreren op mijn bigi jari later dit jaar. Dat moet een echt volksfeest worden.’
A: ‘Laten we daar alvast een slok op nemen. Bij voorbaat van harte, en nog vele jaren!’
B: ‘Dank je Robert. Proost!’
A: ‘Proost, ook op 35 jaar revolutie. O ja: en op de democratie!’
Nu populair
