Pim de la Parra is paradoxaal. Hij is nergens voor
en nergens tegen. Eenvoudige parralogica
Bestelieve lezer en lezeres, de laatste maanden overvalt me steeds vaker het besef dat ‘ik’ niets meer heb te zeggen en daarom liever kan zwijgen. Dat doe ik eigenlijk al heel lang, zwijgen, omdat ik al jaren mediteer en gaandeweg vanzelf gewend ben geraakt om minstens drie keer per dag een half uur stil te zitten en niets te doen. Vroeger probeerde ik dan om mijn aandacht op een bepaald object te richten en alle storende gedachten te onderdrukken door me steeds weer op dat ene object te concentreren. Maar onwillekeurig ben ik daarmee opgehouden en heb ik mezelf aangeleerd om mijn ademhaling te volgen en daarbij elke gedachte die zich aandient te laten komen, en ook weer los te laten. Het klinkt alsof het heel gemakkelijk zou zijn, maar iedereen die mediteert zal wel weten dat het jaren en jaren kan duren voordat je in staat bent om elke inademing en elke uitademing moeiteloos te kunnen volgen en je daarbij niet door de grilligheid van het denkproces te laten afleiden. Ze noemen deze manier van mediteren inzichtmeditatie en vooral de uitademing is belangrijk. De beroemde Zenmeester Shunryu Suzuki {1904-1971} zegt het zo: ‘Oefen eerst met rustig uitademen en daarna pas met inademen. De kalmte van geest ligt voorbij het einde van je uitademing, dus als je rustig uitademt, betreed je de volkomen volmaakte kalmte van geest en vervaag je geleidelijk in de leegte’. Het is eigenlijk een vorm van sterven omdat we ons oefenen om stil te zitten, zonder iets te verwachten, alsof het ons laatste ogenblik is, alsof we niet meer bestaan. Zo voelen we dat we de vrijheid hebben om onszelf tot uitdrukking te brengen, omdat we bereid zijn te verdwijnen in de leegte. Het besef van tijd is er niet meer en een gevoel van vreugde doordringt ons. Suzuki stelt dat het vervagen in de leegte kan aanvoelen alsof we aan de borst liggen en dan voelen we ons alsof moeder voor ons zorgt. We voelen ons vrij en raken bevrijd van alles. Zo kunnen we pas echt van het leven genieten omdat we nergens meer aan gehecht zijn. Dan zijn we altijd gelukkig en laten we ons door niets en niemand ontmoedigen. Door deze dagelijkse meditatie is mijn wil, wat boeddhisten ‘het kleine apenverstand’ noemen, geleidelijk aan sterk verzwakt en hierdoor is haast alles wat ‘ik’ vroeger heb geambieerd weggevaagd. Zo is er van mezelf zoals ik vroeger was weinig meer over en ik voel aan dat ik bezig ben te worden wat ik ben. En dat dit ertoe zal leiden dat de stilte mij steeds meer in zijn greep zal krijgen, wat vanzelf zal zorgen voor veel zwijgen. Precies vijftig jaar geleden hoorde ik in Amsterdam voor het eerst de naam van Meher Baba, een Indiase goeroe van Iraanse afkomst (1894-1969), die de laatste vierenveertig jaren van zijn leven doorbracht in een zelfopgelegd zwijgen en van wie ook de spreuk komt ‘Don’t worry, be happy’. Lievebeste lezeres en lezer, gelukkig heb ik een dik boek met teksten van Meher Baba, getiteld Discourses en valt er ook op het internet genoeg over hem en zijn leven te raadplegen. Zodat ik mij alsnog door hem kan laten inspireren en zal kunnen ontdekken wat hij in stilte heeft gerealiseerd. Dank voor je aandacht en wees gezegend.
Nu populair
